uçanteneke
New member
Bitirmekte olduğumuz haftanın en değerli gelişmelerinden biri, Lübnan’da halkın döviz mevduatına el konması ve para ünitesinin yüzde 93 devalüe edilmesi istikametinde hazırlık yapıldığı haberiydi. Reuters’ın ele geçirdiği plan, Lübnan bankalarındaki yaklaşık 104 milyar doların yaklaşık yüzde 75’inin farklı kurlardan ulusal paraya çevrilmesini öngörüyor.
her neyse ki, döviz mevduatlarının 25 milyar doları teselli ikramiyesi olarak vatandaşlara bırakılacakmış. Lübnan devleti, döviz mevduatı sahibi vatandaşlarının kayıplarını 15 yıl ortasında tazmin etmeyi de öngörüyor. Gördüğünüz üzere Lübnanlılar şanslı, kendilerini düşünen bir devletleri var!
Lübnan yıllardır ağır bir ekonomik krizin pençesinde. Son iki yılda Lübnan Lirası yüzde 90’dan fazla bedel yitirdi. Lübnan’ın IMF’den yardım istemekten öteki devası kalmadı. IMF, yani Milletlerarası Para Fonu, Lübnan’a yardım etmek için evvel Lübnan devleti ve halkının acı ilacı içmesini istiyor.
Bilindiği üzere bu biçimde durumlarda acı ilacı içme onuru bakanlara, başbakanlara, cumhurbaşkanlarına değil kolay vatandaşlara nail olur. Lübnan da olan da o. Ülkenizi kurtaracağınızı bilseniz, döviz mevduatınızın mecburî kurdan liraya çevrilmesini istemez misiniz yani? Efendim, duyamadım?
Lübnan’ın kıssası, dünyanın bu bölgesinde sık sık karşımıza çıkan, yolsuzluk, hırsızlık, iltimasla örülü bir öykü. Fakat benim dikkatimi asıl, iflas öyküsünün, çeşitli finansal mühendislik hallerinin kullanıldığı “çağdaş” kısımları çekti.
Financial Times gazetesi, Lübnan Merkez Bankası’nın bilançosunun çeşitli finansal mühendislik biçimleriyle makyajlandığını, varlıkların olduğundan fazla, yükümlülüklerinin ise olduğundan az gösterildiğini ortaya çıkardı. Yani daha evvel gibisi ağır ekonomik krizlerin pençesine düşen Yunanistan ve Arjantin’de yaşananlar Lübnan’da da yaşandı.
Lübnan Hükümeti’nin harcamalarını finanse eden Merkez Bankası’nın 50 milyar dolar ziyanda olduğu fakat memleketler arası danışmanlık şirketi KPMG (Başbakan’ın talebiyle) ayrıntılı bir inceleme yapana kadar bu gerçeğin gözlerden saklandığı ortaya çıkmıştı.
IMF’nin bir yöneticisi Merkez Bankası’ndaki tabloyu, “En çarpıcı olan, ziyanlarının epey yıl saklanabilmiş ve varlıklarının şişirilmiş olması” diye yorumlamıştı.
Merkez Bankası Lübnan Hükümeti’ne para aktarabilmek için birbirinden değişik finansal mühendislik formlarına başvurmuştu. Bunlardan biri, bilançoda yapılan bir kalem oyunuyla “Finansal istikrar senyorajı” ismi altında 10.27 trilyon liralık (6.82 milyar dolar) kaynak yaratılarak hükümete aktarılmasıydı.
Para basmak olan senyoraj, dünyanın öbür merkez bankaları tarafınca bilançoya gelir olarak kaydedilirken Lübnan Merkez Bankası tarafınca varlık olarak kaydedilmişti.
Lübnan Merkez Bankası’nın altın rezervleri konusunda da büyük kuşkular vardı. Bilançoyu inceleyen kontrol şirketleri, altın rezervlerinin doğruluğundan emin olmadıklarını bildirmişlerdi.
Lübnan Merkez Bankası Lideri Riad Salameh, finansal mühendislik biçimleri kullandıklarını kabul ederek kendisini şöyleki savundu: “Hükümete gerekli ıslahatları yapması için vakit kazandırdık.”
Bilançonun makyajlanmasının, dataların gizlenmesinin savunulacak bir yanı olamaz ancak Salameh bir hususta haklı: Lübnan’ın iflasının asıl sorumlusu olağan olarak ülkeyi yöneten siyasetçiler.
Lübnan’ın borcunun ulusal gelire oranı yüzde 150’yi geçmiş durumda. Bu, dünyanın en yüksek oranlarından biri. Bu kadar borç nereye gitti?
Bildik kıssa: Teknolojiye, bilime, eğitime, verimliliği artırıcı projelere değil, ülkeyi yöneten siyasetçilerin cebine ve başta Hizbullah olmak üzere ülkeyi yöneten mezhep örgütlerinin, cemaatlerin kasasına.
Lübnan’da Mayıs’ta seçimler var. Lakin sandığın pek bir manası kalmadı. Ekonomiyi kurtarmak için IMF’den öbür deva görünmüyor. O da paranın devalüe edilmesini ve bankalardaki dövizlerin liraya çevrilmesini istiyor.
Bu yalnızca başlangıç. Sırada memurların fiyatlarında yapılacak kısıntı var.
Yolsuzluk, mezheplere, cemaatlere dayalı siyaset ve ve merkez bankasının finansal mühendislikleri Lübnan’ı senelerca ortasından çıkamayacağı bir yoksulluğa sürükledi…
her neyse ki, döviz mevduatlarının 25 milyar doları teselli ikramiyesi olarak vatandaşlara bırakılacakmış. Lübnan devleti, döviz mevduatı sahibi vatandaşlarının kayıplarını 15 yıl ortasında tazmin etmeyi de öngörüyor. Gördüğünüz üzere Lübnanlılar şanslı, kendilerini düşünen bir devletleri var!
Lübnan yıllardır ağır bir ekonomik krizin pençesinde. Son iki yılda Lübnan Lirası yüzde 90’dan fazla bedel yitirdi. Lübnan’ın IMF’den yardım istemekten öteki devası kalmadı. IMF, yani Milletlerarası Para Fonu, Lübnan’a yardım etmek için evvel Lübnan devleti ve halkının acı ilacı içmesini istiyor.
Bilindiği üzere bu biçimde durumlarda acı ilacı içme onuru bakanlara, başbakanlara, cumhurbaşkanlarına değil kolay vatandaşlara nail olur. Lübnan da olan da o. Ülkenizi kurtaracağınızı bilseniz, döviz mevduatınızın mecburî kurdan liraya çevrilmesini istemez misiniz yani? Efendim, duyamadım?
Lübnan’ın kıssası, dünyanın bu bölgesinde sık sık karşımıza çıkan, yolsuzluk, hırsızlık, iltimasla örülü bir öykü. Fakat benim dikkatimi asıl, iflas öyküsünün, çeşitli finansal mühendislik hallerinin kullanıldığı “çağdaş” kısımları çekti.
Financial Times gazetesi, Lübnan Merkez Bankası’nın bilançosunun çeşitli finansal mühendislik biçimleriyle makyajlandığını, varlıkların olduğundan fazla, yükümlülüklerinin ise olduğundan az gösterildiğini ortaya çıkardı. Yani daha evvel gibisi ağır ekonomik krizlerin pençesine düşen Yunanistan ve Arjantin’de yaşananlar Lübnan’da da yaşandı.
Lübnan Hükümeti’nin harcamalarını finanse eden Merkez Bankası’nın 50 milyar dolar ziyanda olduğu fakat memleketler arası danışmanlık şirketi KPMG (Başbakan’ın talebiyle) ayrıntılı bir inceleme yapana kadar bu gerçeğin gözlerden saklandığı ortaya çıkmıştı.
IMF’nin bir yöneticisi Merkez Bankası’ndaki tabloyu, “En çarpıcı olan, ziyanlarının epey yıl saklanabilmiş ve varlıklarının şişirilmiş olması” diye yorumlamıştı.
Merkez Bankası Lübnan Hükümeti’ne para aktarabilmek için birbirinden değişik finansal mühendislik formlarına başvurmuştu. Bunlardan biri, bilançoda yapılan bir kalem oyunuyla “Finansal istikrar senyorajı” ismi altında 10.27 trilyon liralık (6.82 milyar dolar) kaynak yaratılarak hükümete aktarılmasıydı.
Para basmak olan senyoraj, dünyanın öbür merkez bankaları tarafınca bilançoya gelir olarak kaydedilirken Lübnan Merkez Bankası tarafınca varlık olarak kaydedilmişti.
Lübnan Merkez Bankası’nın altın rezervleri konusunda da büyük kuşkular vardı. Bilançoyu inceleyen kontrol şirketleri, altın rezervlerinin doğruluğundan emin olmadıklarını bildirmişlerdi.
Lübnan Merkez Bankası Lideri Riad Salameh, finansal mühendislik biçimleri kullandıklarını kabul ederek kendisini şöyleki savundu: “Hükümete gerekli ıslahatları yapması için vakit kazandırdık.”
Bilançonun makyajlanmasının, dataların gizlenmesinin savunulacak bir yanı olamaz ancak Salameh bir hususta haklı: Lübnan’ın iflasının asıl sorumlusu olağan olarak ülkeyi yöneten siyasetçiler.
Lübnan’ın borcunun ulusal gelire oranı yüzde 150’yi geçmiş durumda. Bu, dünyanın en yüksek oranlarından biri. Bu kadar borç nereye gitti?
Bildik kıssa: Teknolojiye, bilime, eğitime, verimliliği artırıcı projelere değil, ülkeyi yöneten siyasetçilerin cebine ve başta Hizbullah olmak üzere ülkeyi yöneten mezhep örgütlerinin, cemaatlerin kasasına.
Lübnan’da Mayıs’ta seçimler var. Lakin sandığın pek bir manası kalmadı. Ekonomiyi kurtarmak için IMF’den öbür deva görünmüyor. O da paranın devalüe edilmesini ve bankalardaki dövizlerin liraya çevrilmesini istiyor.
Bu yalnızca başlangıç. Sırada memurların fiyatlarında yapılacak kısıntı var.
Yolsuzluk, mezheplere, cemaatlere dayalı siyaset ve ve merkez bankasının finansal mühendislikleri Lübnan’ı senelerca ortasından çıkamayacağı bir yoksulluğa sürükledi…