uçanteneke
New member
Berat Albayrak’ın geçtiğimiz hafta yayınlanan “Burası Çok Önemli” isimli kitabında tartışılması gereken tezler var. Kitaba dair genel bir değerlendirmeyi yarın yayınlayacağım. Bugün argümanlardan birine, Türkiye’nin CDS’inin, yani risk priminin bir banka tarafınca 100 puan üst taşınmasına odaklanalım…
Albayrak kitabın 211. sayfasında şu biçimde diyor:
“2018’deki kur saldırısının akabinde, eylül-ekim aylarında bir özel bankamızın bankacılık teamüllerine karşıt biçimde yüklü ölçüde Türkiye CDS’i satın aldığını, bunun sonucunda ülke risk primimizi 80-100 kadar üst taşıdığını, yani iktisadın tüm paydaşlarının yurt haricinden döviz borçlanma maliyetini 100 baz puan artırdığını tespit ettik.”
Doğrusu epeyce önemli bir argüman. Nedir bu işin art planı?
CDS, Türkiye’nin risk primini gösteren bir finansal enstrüman. Türkçesi kredi temerrüt swap’ı. (Swap: Para takası.) Türkiye tahvillerini sigortalamak için ödenen prim olarak da tanımlanabilir…
CDS’in üste gitmesi, Türkiye Cumhuriyeti Hazinesinin daha maliyetli borçlanmasına yol açar. Hangi banka bu biçimde bir işe kalkışır? Ve niye?
Biraz araştırdım. Bir kaynağım o devirde bu mevzuda rastgele bir bankaya ceza kesildiğini hatırlamadığını belirterek, “Bir ceza uygulansa BDDK açıklardı yahut bankanın açıklama yapması gerekirdi” dedi.
İki farklı kaynağımın teyit ettiği bilgiye nazaran Albayrak’ın kelamını ettiği banka Akbank’tı.
Anlatılana nazaran devrin Akbank’ta Haziniçin Sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Ali Karaali epeyce temkinli bir yöneticiydi ve Türkiye ekonomisindeki risklerin giderek arttığı 2018 yılında CDS’ler yoluyla bankayı sağlama almak istemişti.
Bu yanlışsız bir karar mıydı, tartışmalı. Fakat Türkiye’nin hür piyasa iktisadıyla yönetildiğini, CDS’in de yasal bir eser olduğunu unutmayalım.
Bir kaynağım, bunun fark edilmesi üzerine Akbank idaresinin çağrılarak adeta hesaba çekildiğini anlattı.
Lakin bir süre daha sonra Ali Karaali Akbank genel müdür yardımcılığı nazaranvinden alındı. Çok tecrübeli bir bankacı olduğu biçimde (Daha evvel Citibank, HSBC, Merrill Lynch üzere yerlerde çalışmıştı) tekrar kesime dön(e)medi.
Karaali’nin Akbank’tan ayrılmak zorunda kalmasına Ankara’dan giden telefonun yol açtığı öne sürülüyor. O devirde öbür banka yöneticileri de iktisat idaresinin talebiyle misyonlarından alınmışlardı.
Berat Albayrak’ın kitapta bu noktayı açması ve net biçimde ortaya koyması gerekliydi. Ülkedeki aktörlerin 100 baz puan fazla maliyetle borçlanması az birşey midir? Bir bankanın “bankacılık teamüllerine aykırı” olduğu söylenen süreçlerinin bu biçimde bir sonuca yol açması karşısında alınacak hiç bir önlem yok mudur? Bu mevzuda ne yapılmış yahut Albayrak’a bağlı kurumlar hangi önlemleri almıştır? Kitap bu soruları karşılıksız bırakıyor.
Öte yandan o devirde iktisat idaresinden ve Merkez Bankası’ndan birtakım isimlerin Berat Albayrak’ın gözüne girebilmek için bankaların attığı birtakım adımları teğe bin katarak şikayet ettiği argümanları da var…
O devirle ilgili tartışmalar sürecek.
Albayrak kitabın 211. sayfasında şu biçimde diyor:
“2018’deki kur saldırısının akabinde, eylül-ekim aylarında bir özel bankamızın bankacılık teamüllerine karşıt biçimde yüklü ölçüde Türkiye CDS’i satın aldığını, bunun sonucunda ülke risk primimizi 80-100 kadar üst taşıdığını, yani iktisadın tüm paydaşlarının yurt haricinden döviz borçlanma maliyetini 100 baz puan artırdığını tespit ettik.”
Doğrusu epeyce önemli bir argüman. Nedir bu işin art planı?
CDS, Türkiye’nin risk primini gösteren bir finansal enstrüman. Türkçesi kredi temerrüt swap’ı. (Swap: Para takası.) Türkiye tahvillerini sigortalamak için ödenen prim olarak da tanımlanabilir…
CDS’in üste gitmesi, Türkiye Cumhuriyeti Hazinesinin daha maliyetli borçlanmasına yol açar. Hangi banka bu biçimde bir işe kalkışır? Ve niye?
Biraz araştırdım. Bir kaynağım o devirde bu mevzuda rastgele bir bankaya ceza kesildiğini hatırlamadığını belirterek, “Bir ceza uygulansa BDDK açıklardı yahut bankanın açıklama yapması gerekirdi” dedi.
İki farklı kaynağımın teyit ettiği bilgiye nazaran Albayrak’ın kelamını ettiği banka Akbank’tı.
Anlatılana nazaran devrin Akbank’ta Haziniçin Sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Ali Karaali epeyce temkinli bir yöneticiydi ve Türkiye ekonomisindeki risklerin giderek arttığı 2018 yılında CDS’ler yoluyla bankayı sağlama almak istemişti.
Bu yanlışsız bir karar mıydı, tartışmalı. Fakat Türkiye’nin hür piyasa iktisadıyla yönetildiğini, CDS’in de yasal bir eser olduğunu unutmayalım.
Bir kaynağım, bunun fark edilmesi üzerine Akbank idaresinin çağrılarak adeta hesaba çekildiğini anlattı.
Lakin bir süre daha sonra Ali Karaali Akbank genel müdür yardımcılığı nazaranvinden alındı. Çok tecrübeli bir bankacı olduğu biçimde (Daha evvel Citibank, HSBC, Merrill Lynch üzere yerlerde çalışmıştı) tekrar kesime dön(e)medi.
Karaali’nin Akbank’tan ayrılmak zorunda kalmasına Ankara’dan giden telefonun yol açtığı öne sürülüyor. O devirde öbür banka yöneticileri de iktisat idaresinin talebiyle misyonlarından alınmışlardı.
Berat Albayrak’ın kitapta bu noktayı açması ve net biçimde ortaya koyması gerekliydi. Ülkedeki aktörlerin 100 baz puan fazla maliyetle borçlanması az birşey midir? Bir bankanın “bankacılık teamüllerine aykırı” olduğu söylenen süreçlerinin bu biçimde bir sonuca yol açması karşısında alınacak hiç bir önlem yok mudur? Bu mevzuda ne yapılmış yahut Albayrak’a bağlı kurumlar hangi önlemleri almıştır? Kitap bu soruları karşılıksız bırakıyor.
Öte yandan o devirde iktisat idaresinden ve Merkez Bankası’ndan birtakım isimlerin Berat Albayrak’ın gözüne girebilmek için bankaların attığı birtakım adımları teğe bin katarak şikayet ettiği argümanları da var…
O devirle ilgili tartışmalar sürecek.